Без трага

Трет Дел

Се враќам на навикава — да ти пишувам,а да не испраќам.

Писма без адреса.

Реченици што никој нема да ги прочита, освен мене.

Ноќеска, повторно не те сонував.

И тоа ме исплаши.

Навикнав да бидеш таму – во сонот.

Понекогаш како сенка, понекогаш само со твојот глас.

Понекогаш не зборувавме ништо, ама беше таму.

Сега – ништо.

Празно.

Не знам дали тоа е добар знак.

Можеби полека ми заздравува душата.

Можеби конечно ќе те пуштам.

Ама…не сакав баш сега.

Не знам како се живее без спомени.

Кога ќе почнат да бледнеат, се плашам дека нема да знам кој бевме.

Што бевме.

Што ми беше важно.

И колку што сакам да верувам дека ќе бидам добра, дека ќе продолжам…постојано нешто ме враќа назад.

Во тебе.

Во нас.

Во едно лето што не знаевме дека ќе ни биде последно.

Ако повторно те сонувам, ќе ти кажам.

Ако не —ќе продолжам вака, со писма што не се испраќаат, и љубов што не знае да умре.

Одрекување од одговорност:

Приказниве се зачинети со многу драма, а ликовите се измислени, затоа што драмата почнува тогаш кога логиката завршува. ☺